Çoğumuz bir çocuğumuz olduğunda kendimizi mutlu hissederiz. Piyangodan para çıktığında mutlu hissederiz. Okuldan başarıyla mezun olduğumuzda, istediğimiz gibi bir işe girdiğimizde mutlu oluruz. Aşık olduğumuzda kendimizi mutlu hissederiz. Ama tüm bunlar dış etkenli mutluluklardır ve bir süre sonra mutluluk duygusu yerini başka duygulara bırakır. Bu tür mutlu duygular geçicidir. Tüm duygular doğası icabı geçicidir. Ne kızgınlık, ne hüzün, ne neşe, ne sevinç süreklidir. Aynı gün içinde birçok duyguyu peş peşe yaşarız.
Mutlu olmak günün yirmi dört saati lay lay lom bir yaşam sürmek değildir. “Tek istediğim mutlu olmak” derken ise doyumlu bir yaşam istediğimizi ifade ederiz. Doyumlu yaşamı olan insanlar da tüm duyguları yaşarlar; olumlu ve olumsuz duyguları. Ama doyumlu yani mutlu insanla mutsuz ya da pek mutlu olmayan insan arasındaki fark, bu duyguların hangi oranda yaşanıldığıdır.
Kendini mutlu hissetmeyen insanın ağırlıklı olarak yaşadığı duygular olumsuz duygulardır. Nedir bu duygular? Kıskançlık, kendini yetersiz hissetme, kendini önemsiz ve değersiz hissetme, yalnızlık, sevildiğini hissedememek, sevememek, acizlik duygusu, kibir, kendini başkalarıyla kıyaslama gibi düşük frekanslı duygular. Bu düşük frekanslı duyguların enerjisi düşük olduğu için bedenimizin enerji ihtiyacına yetişemez. Kendimizi yorgun, halsiz, bıkkın ve bitkin hissederiz. Olumsuz duygular günlük yaşamda ağırlık ve süreklilik kazandıkça, kendimize, başka insanlara, yaşama karşı nefret ve öfke duymaya başlarız. Kıskançlık had safhaya gelir. Bu gidişatın sonu depresyondur. Depresyon, nefretin içe yönelmesidir. Bu duygunun frekansı öylesine düşüktür ki, parmağımızı kımıldatacak gücü kendimizde bulamayız. Miskinlik, kronik depresyon mutsuzluğun göstergesidir. Mutsuz insanlar sıkça “içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor” demez mi? Yaşadığı duygular ona bir şey yapacak enerjiyi veremez ki. Yaşama küsmektir bu. Ama yaşam enerjidir. Enerji kullanıldıkça artar, kullanılmazsa azalır… ve sonunda yok olur. Duygusal açıdan ölü insanların kendilerini yaşayan ceset gibi hissetmesi bu yüzdendir.
Mutlu insanın günlük yaşamındaki duygular pozitif ağırlıklıdır. Nedir bu pozitif duygular? Sevecenlik, neşe, cömertlik, sevdiğini ve sevildiğini hissetme, şükran duygusu, heyecan, coşku gibi enerji veren duygular. Olumlu duygular, frekansı yüksek duygulardır. Bu yüksek frekans vücudumuzda dolaşırken bizi de enerjik ve canlı kılar. Mutluluk, yüksek enerjinin varlığımızda dolaşmasıdır.
