Hindu’nun amacı, ahlaki mükemmellik değil, nirvana durumudur. Kendisini doğadan özgürleştirmeyi amaçlar; bu amaca sarılarak, meditasyonda hayalsizlik ve boşluk koşulunu arar. Ben ise, doğanın tasavvuru ve psişik imgelerin canlı bir tefekkürü durumunda sebat etmeyi ararım. Ne beşeri varlıklardan, ne kendimden ve ne de doğadan özgürleşmek isterim; bütün bunlar bana büyük mucizeler olarak görünür. Doğa, psişe ve hayat bana açımlanmış ilahilik gibi görünür; ben, başka neyi arzulayabilirim ki? Benim için varlığın yüce anlamı, olmadığı ya da artık olmadığı şeyde değil, olduğu şeyde oluşabilir yalnızca.
Benim için a tout prix özgürleşme yoktur. Sahip olmadığım, yapmadığım ya da tecrübe etmediğim herhangi bir şeyden özgürleşemem. Gerçek özgürlük, benim için bütün yapabileceklerimi yaptığım, bir şeye kendimi bütünüyle adadığım ve ona büyük bir gayretle katıldığım zaman mümkün olur. Katılmaktan geri çekilirsem psişemin buna tekabül eden kısmını gerçekten kesip atıyorumdur. Doğallıkla kendimi belirli bir tecrübeye dahil etmemek için iyi nedenlerim olabilir. Ancak, o zaman kabiliyetsizliğimi itiraf etmeye mecburum ve can alıcı öneme sahip bir şeyi yapmaktan mahrum kaldığımı bilmek durumundayım. Bu yolla, kendi beceriksizliğime dair sarih bir bilgiye sahip olarak olumlu bir edimin eksikliğini telafi ederim.
Tutkularının cehenneminden geçmemiş biri, onların hiçbir zaman üstesinden gelemez. Bu tutkular durumunda, hazır beklerler ve herhangi bir anda bir kıvılcım onları ateşleyerek bütün bünyeyi ateşe verebilir. Çok şeyi terk ettiğimiz, arkada bıraktığımız ve unuttuğumuz zaman, ihmal ettiğimiz şeylerin daha güçlü olarak geri dönme tehlikesi her zaman vardır.
