Genellikle çevrenin gökyüzü, deniz, dağlar, ormanlar, nehirler, kuşlar, hayvanlar gibi bizi kuşatan her şey olduğunu düşünürüz. Doğanın harap olmasıyla dehşete düşen veya daha sağlıklı bir dünya düşünden ilham alan, sayıları giderek artan birçok insan çevreye duyarlılık konusunda sorumluluk duygusu hissetmektedir. Koruma hareketinden gelişerek ortaya çıkan çevre örgütleri, çevre üzerindeki etkilerimizi azaltacak kamusal veya endüstriyel politikaları değiştirecek ya da çevreyi daha yaşanır bir yer haline getirecek değişimleri önerecek bilim insanlarını, avukatları ve yazarları harekete geçirmektedir. Soluduğumuz havanın saflığını korumak, içtiğimiz suyun kirlenmesini önlemek, koruyucu ozon tabakasının zarar görmesini durdurmak ve küresel ısınmayı azaltmak gibi girişimlerin maliyeti yüksek olduğundan veya şirketlerin planlarını etkilediğinden, bu eylemler genellikle büyük siyasi kavgalarla sonuçlanmaktadır.
Organizmaların kendi aralarındaki ve çevreleriyle olan ilişkilerini konu alan bir bilim dalı olan ekoloji, çevre dediğimiz şeyi oluşturan bağlantıları ve süreçleri görmemizi sağlar ve çevreyi korumamız için temel sebepler sunar. Bir elma yediğimizde çevrenin bir parçasını kısa süreliğine bedenimize almış oluruz. Elma güneşin, toprağın, yağmurun ve havanın zenginliğini toplayan bir ağaçtan gelmiştir. Vücudumuz elmayı sindirdikten ve kullanabileceği besinleri aldıktan sonra oluşan dışkı, kanalizasyonlardaki veya bataklıklardaki mikropların besini olur; böylece mikroplar ve artıkları da bitki gelişim döngüsüne yeniden girerler. Nefes aldığımızda, fotosentez yapan bitkilerin ve mikropların ürettiği oksijeni içimize çekmiş, nefes verdiğimizde ise, bu bitki ve mikroplar için yaşamsal değeri olan karbondioksidi dışarı vermiş oluruz. Canlı olduğumuz sürece çevreden gelen kaynakları kullanırız. Çöplerimizi “attığımızı” düşünebiliriz, ama bu çöpler tekrar tekrar dolaşıma girmektedir. Unutmamalıyız ki, çevremiz ve biz aslında biriz.
