Nirvana, ölümden sonra değil, burada ve şu anda gerçekleştirilebilecek bir ruhsal aşamadır. İstek ve arzuların bitmesi, ıstırabın artık olmadığı bir iç dinginliğine, aşkın bir sevince ulaşmaktır.
Nirvana’ya erişme isteği de dahil olmak üzere tüm istek ve arzular bırakılmadan, olanla veya gelenle yetinmeden Nirvana gerçekleştirilemez. Nirvana’ya erişen kimse, bir yandan da günlük yaşamını normal haliyle sürdürebilir. Nirvana’ya erişen kimsenin tek farkı, eylemlerinde beğenilmek veya beğenilmemek gibi bir güdü etkin olmuyor, yaptığı işlerden alkış beklemiyor, başarı ya da kazanç onu fazla sevindirmediği gibi başarısızlık ya da kayıp da fazla üzmüyor. Kuşkusuz acı da çekiyor, ama bunlara bilgece katlanmasını, olayların doğal akışını kabullenmesini de biliyor. Kendini aşınca bütünle bir oluyor. Yarının getireceklerine kaygısız, ben’in doyumsuzluğundan gelen bütün sorunlara sırtını çevirmiş, hayatı nasılsa öyle yaşamaya başlıyor. Özgürlük, coşku ve sevinç içinde, akıp gitmekte olan yaşam ırmağı içindeki yerini alıyor.
Buda’nın öğretisi, bir yandan ben’i yok sayarken öbür yandan da bireyciliği en ileri götürmüş olan öğretidir. İnsanın toplumun kendisine giydirdiği ruhsuz kişilikten soyunup ancak gerçek varlığıyla baş başa kaldığı zaman, gerçeği olduğu gibi kabul edip yorumlayacak bir yeteneğe sahip olabileceğine inanıyordu. Buda, ölümden sonra ne olduğuyla ilgili sorulara yanıt aramanın ne aydınlanmaya, ne de bağımlılıktan kurtulup özgürlüğü kazanmaya, iç suskunluğuna, gerçeğe ermeye, Nirvana’ya erişmeye katkıda bulunmadığını düşünüyordu.
