Kaç günden belliydi. Dün nihayet başladı. Sabahın er vaktinde
sulu sepken göverdi yağmur. Böylesine “yer yağmuru” deriz. Yani öyle
sağanak halinde değil. Şimşekler çakarak, yıldırımlar bırakarak değil. Uyum,uyum
düşer damlalar. Ben toprakla, hatta tüm doğayla uyumlu bir senfoni olarak
algılarım yağmurun böyle yağmasını. Toprak tadını çıkara, çıkara kabul eder.
Biraz ibadet; çokça sevişmek gibidir. Yağmurla rahmetlenir, günahlarından
arınır ve galiba tövbe de eder doğa yeni başlangıçlar öncesi. Apaçık bir
hazırlıktır işte! Tohumdan yaprağa yürüyecek o su. Filize kesecek, çiçeğe,
meyveye duracak sonunda. Kuşlar, yılanlar, börttü böcek sebeplenecek. Bu yağmura güm an edip çiftleşir sarı inek, ak koyun. Bahara cümbüş var.
Hazırlık onadır. Nergisler açmış mis kokularını yaymakta..
Bu yağmurun ardından sıra güneştedir. Her şey ne kadar da uyumlu ve
dengede…
Güneşin ardı sıra başlar düğün. Bir sürü ot zamanıdır. Vur bakalım ovalara, dağlara gönlünce.
Yaban mersinleri, kar laleleri, kum zambakları, alıçları..
orkideleri…
Bunca güzellik içinde ben insanları düşünürüm…
Derinleşmek yerine; yayılmayı, yükselmeyi tercih etmelerini anlamaya
çalışırım. Saygı yerine hasedi, dostluk yerine rekabeti, paylaşım yerine
vuruşmayı, sevgi yerine yıkımı, uyum yerine çatışmayı tercih edişlerini
düşünürüm. Anlamaya çalışırım.
Anlayamam…
